Caloriss – kaloryczne słowa

Fajka wodna – tytoń, haszysz, marihuana… Fajka wodna inaczej shisha, szisza, nargila, hookah lub bongo – pod takimi nazwami i w różnych wersjach funkcjonuje od wieków w odmiennych kręgach kulturowych i zakątkach niemal całego świata. Jako taka fajka wodna nigdy nie została wynaleziona, istniała od pradawnych czasów ewoluując i zmieniając się wraz z cywilizacjami i ludźmi, którzy ją palili.

Pierwsze znane i datowane źródła pochodzą z granicy Indyjsko-Pakistańskiej. Do czasu pojawienia się na rynkach światowych tytoniu palono w fajkach wodnych opium i haszysz. Współcześnie, oprócz tytoniu, różnych melas owocowych i ziołowych, poszerzono zakres użytkowania fajek wodnych – bez względu na ich rodzaj – o konopie indyjskie, marihuanę i wynalazki domowego chowu. Różne preparaty oferuje bongo sklep.

Krótka historia fajki wodnej

Pierwsze fajki wykonywane były w najprostszy z możliwych sposobów – z orzecha kokosowego i dostępnego miejscowo drewna. Wykonane były metodą dłubankową, tą samą jaką stosowali od prawieków tubylcy na wszystkich kontynentach, do robienia swych łodzi z pni rodzimych drzew.

Dopiero fajki wodne, odnalezione na terenach historycznej Persji i datowane na okres początków tego imperium, prezentują się już w formach dojrzałych, ozdobnych, a wręcz artystycznych. Widać w nich metal, szkło, a nawet szlachetne i półszlachetne kamienie służące wprawdzie upiększaniu, a niekoniecznie funkcjonalności, co sprawiało, że fajki te były bardziej przedmiotami zdobniczymi i dekoracyjnymi niż użytkowymi.

Prawdziwa popularyzacja fajki wodnej na masową skalę nastąpiła ok. 500 lat temu, wraz z pojawieniem się jej w Turcji, gdzie stała się bardzo popularna wśród klasy wyższej, a także intelektualistów, szybko stając się nieodzownym elementem spotkań i rozmów. Wtedy ostatecznie ukształtowała się jej forma, która funkcjonuje współcześnie. Zmienił się także sposób przygotowywania tytoniu, do którego zaczęto dodawać mieszanki owoców i ziół poszukując nowych smaków i aromatów.

Rynek fajek wodnych i bongo

Współcześnie shisha, nargila, hookah i bongo to biznes na skalę światową. Sklep z bongo nie jest rzadkością, a producenci fajek wodnych szukają ciągle nowinek, które uprzyjemnią każdą chwilę spędzoną z tym artykułem i zwiążą użytkowanie jeszcze mocniej właśnie z ich niepowtarzalnym produktem, uzależniając coraz bardziej nie tylko od nałogu palenia, ale i od konkretnej marki proponowanych mieszanek i samej fajki wodnej.

Akcesoria pomocnicze typu cybuchy, węże możemy znaleźć w rozmaitych kształtach, kolorach, duże, małe, cienkie, i grube. Powstało też bongo, które służy do palenia ziół, a w tym używane jest głównie przez palaczy marihuany, konopi indyjskich i wszelakich melas wyrabianych również sposobami domowymi np. bongo lodowe

Wielu z nich dodaje do tych zakazanych używek glicerynę, by wyglądały jak zwykła melasa tytoniowa czy owocowa. Nasączają je również wywarem, który pozwala na stworzenie specjalnych kamyczków, które można palić w fajkach wodnych. Ale to już margines tego rynku, stosowany pokątnie i jedynie na skalę domową.

O wiele bardziej niebezpieczne jest to, że melasy dostępne na oficjalnym rynku nie są ani standaryzowane, ani nie przechodzą przez badania dopuszczających je do szerokiego obrotu, tak jak to się robi z lekami. Nie ma gwarancji, że za każdym razem wdycha się do płuc te same lub nawet podobne substancje. Nie wiadomo też, czy składniki tej melasy nie są czymś zanieczyszczone.

Co to jest bongo?

Bongo to fajka wodna, która służy do palenia różnego rodzaju ziół, tytoniu oraz konopi, a tak naprawdę wszystkiego, co do niej się zmieści i da się podpalić. Według źródeł historycznych pierwszymi regionami, gdzie palono wysuszone zioła, była Azja Środkowa (XVI wiek) i Afryka Środkowa.

Wykopaliska w Rosji pokazały, że na tych terenach już 2400 lat temu używano takich fajek  wykonanych ze złota. Układ chłodzący, stanowiący podstawową cechę współcześnie nam znanych fajek wodnych, po raz pierwszy zastosowano i prawdopodobnie wynaleziono w Chinach w czasach dynastii Ming, między rokiem 1368 a 1644.

Budowa bongo

Współczesne bonga produkowane są masowo ze szkła, silikonu lub akrylu. Takie sprzedaje sklep z bongo. Nie tak rzadko można spotkać egzemplarze wykonane z naturalnych surowców np. bambusa lub drewna. Bez względu jednak na rodzaj materiału, z którego są wykonane, wszystkie bonga mają wspólne podstawowe cechy budowy i zasady działania.

Dym wciągany jest przez filtr wodny, w którym ulega schłodzeniu i oczyszczeniu. Jako filtr wodny stosuje się na ogół szklany lub metalowy zbiornik w części wypełniony wodą. Rurka doprowadzająca dym z cybucha zanurzona jest w wodzie, natomiast rurka połączona z ustnikiem znajduje się poza wodą. Pozwala to podczas wciągania dymu wytwarzać podciśnienie powodujące przepływ dymu poprzez wodę w kierunku ustnika.

Bongo zbudowane jest z dzbana (szklane naczynie, miedziane, ceramiczne), do którego nalewa się wodę oraz z systemu – w postaci metalowej rury, często ozdobionej wzorami i  nakładanej na wierzch, odpowiedzialnej za odprowadzanie dymu. Rura zakończona jest cybuchem. Bongo ma specjalny wąż – elastyczna rurka powleczona materiałem, zdobiona, zakończona metalowym lub drewnianym ustnikiem. Przez nią zaciąga się dym wytwarzany w szklanym naczyniu. Następnie jest sprzęgło. To otwór w ściance bonga, którego nie może przekroczyć poziom wody. Sprzęgło zakrywa się palcem do czasu nagromadzenia dymu w komorze.

Ceny bonga, jakie oferuje sklep z bongo, wahają się od kilkunastu złotych do nawet kilkudziesięciu tysięcy dolarów.

Jeździectwo konne – dyscypliny sportowe – z każdym rokiem obserwujemy coraz większe zainteresowanie jeździectwem konnym. Mimo, że wciąż to jeden z droższych sportów konie wracają do mody. Żeby jednak móc sportowo uprawiać jeździectwo potrzeba odpowiedniego sprzętu i specjalnych szkoleń. Mimo to warto spróbować, ponieważ takie zawody dają dużo satysfakcji. Jakie dyscypliny oferuje nam jeździectwo?

Oferta zawodów konnych jest bardzo szeroka, oferuje zarówno jazdy konne jak i powozami. Wszystkie z nich łączy oczywiście wspólny mianownik – koń.

Do sportów konnych, uznanych przez Światową Organizację Jeździecką ( z ang. International Federation for Equestrian Sports), zaliczamy: ujeżdżenie, skoki przez przeszkody, Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego, powożenie, western riding, woltyżerka i rajdy długodystansowe. Poniżej pokrótce omawiamy każdą z nich:

Skoki przez przeszkody

To najbardziej rozpoznawalna konkurencja konna ciesząca się dużą popularnością na całym świecie. Ze względu na swoją widowiskowość często prowadzone są telewizyjne transmisje z zawodów skoków przez przeszkody zwane Cavaliadą. W 1900 roku dyscyplina ta debiutowała na Olimpiadzie w Paryżu i do dziś jest dyscypliną olimpijską.

Sama konkurencja polega na tym, że w odpowiednio przygotowanej hali lub placu ustawia się kilkanaście przeszkód o różnej wysokości i charakterze (rów z wodą, mur, belki), które koń wraz ze swoim jeźdźcem muszą pokonać w jak najkrótszym czasie i możliwie najmniejsza liczbą zrzutek. Każdy błąd karany jest punktami karnymi. Zwycięża para, która pokona tor w najkrótszym czasie dostając najmniej punktów karnych.

Ujeżdżanie

Kolejna bardzo widowiskowa konkurencja jeździectwa konnego. Ujeżdżanie, podobnie jak skoki przez przeszkody jest kategorią olimpijską. Polega na wykonywaniu określonych figur w czworoboku o wymiarach 20 x 40 m lub 20 x 60 m. Celem ujeżdżenia jest harmonijny rozwój konia, pokazując jego naturalne zdolności i możliwości. Dobrze wyszkolony koń wykonuje polecenia szybko zachowując przy tym dużą grację – wymaga to dużej chemii i zaufania między jeźdźcem a koniem.

Powożenie

Jeździectwo konne było bardzo popularnym sportem już kilka tysięcy lat temu, głównie za sprawą powożenia. Podczas antycznych igrzysk to była jedna z najefektowniejszych konkurencji, a zwycięski koń nagradzany był na równi z jeźdźcem. Rozpoczynano on wyścigów kwadryg, następnie były rydwany dziś jeźdźcy mają do dyspozycji nowoczesne bryczki i sportowe powozy. Konkursy powożenia składają się z trzech części: ujeżdżania, maratonu i powożenia zręcznościowego.

Reining – western riding

To coś dla fanów westernów i lubiących adrenalinę. Reining to konkurencja jeździectwa konnego polegająca na najdokładniejszym przejechaniu schematu. Całość wykonywana jest w galopie, a koń prowadzony jest jedną ręką. Ta bardzo widowiskowa konkurencja wymaga dużej zręczności oraz siły jeźdźca, często kończy się upadkiem i kontuzjami. Największą popularnością cieszy się oczywiście w USA.

Woltyżerka

Sportowe jeździectwo konne to nie tylko wyścigi. Woltyżerka to gimnastyka artystyczna na koniu, który porusza się stępem lub galopem. Ćwiczenia mogą być wykonywane przez jednego jeźdźca lub całą drużynę -zazwyczaj 6-osobową. Do konkurencji tej potrzebni są nie tylko odpowiednio sprawni jeźdźcy, ale wymagane oczekiwania są również wobec konia. Powinien być on przede wszystkim łagodny oraz mieć długi i szeroki grzbiet. To właśnie na nim znajduje się specjalna gąbka i pas woltyżerski.

Rajdy długodystansowe

Dyscyplina, która szybko zdobywa dużą popularność wśród fanów koni. Zadanie jest bardzo proste – koń i jeździec muszą pokonać określoną odległość w jak najkrótszym czasie. Odległości do pokonania są bardzo różne, wszystko zależy ile dni trwa dany rajd. Jeśli jest to wyścig jednodniowy, trasa liczy zazwyczaj 160 km, jeśli trwa kilka dni to każdego dnia pokonywane jest minimum 50 km. Przed każdym odcinkiem każdy koń jest badany przez weterynarza. Tylko po otrzymaniu pozytywnej oceny może on wystartować w wyścigu.

Wszechstronny Konkurs Konia Wierzchowego (WKKW)

Bardzo widowiskowe zawody konne należące do dyscyplin olimpijskich. To najbardziej wszechstronne sprawdzenie umiejętności konia i jeźdźca. Może trwać nawet trzy dni, podczas których wykonywane są trzy różne konkurencje.

Pierwszą jest ujeżdżanie, polegające na wykonywaniu odpowiednich figur. Sprawdza dyscyplinę, elegancję i precyzję wykonywania zadań przez konia. Kolejnego dnia rozgrywana jest próba wytrzymałościowa składająca się z trzech części: drogi i ścieżki, stipl, kross. Ostatniego dnia rozgrywany jest konkurs skoków.

Coraz częściej rezygnuje się z trzeciej części tak by zawody rozegrać w jeden dzień. Wygrywa para, która w ciągu trzech dni zgromadzi najwięcej punktów. Zawody WKKW rozgrywane są zazwyczaj podczas dużych targów czy też pokazów przyciągając duże rzesze fanów. Sprawdzają całościowo umiejętności konia i jeźdźca, by osiągać dobre wyniki w tej konkurencji potrzeba lat ćwiczeń, dużej wszechstronności konia i ciężkich treningów.